Bewaar me

 

In eerdere stukjes vergeleek ik leven met het gaan van een weg. Maar niet iedereen loopt dezelfde weg, je zou daarom beter kunnen zeggen dat we een stuk met elkaar oplopen en dat dan weer elk zijn eigen weg gaat.

Dat neemt echter niet weg dat we maar heel zelden alleen onderweg zijn.

En daarom kun je beter maar goede maatjes zijn dan ruzie met elkaar maken, want vroeg of laat zou je elkaar nodig kunnen hebben.

                       (klik op lees meer)

Het is begrijpelijk dat mensen in verschillende landen ook verschillende wegen gaan. Door de media zijn we op de hoogte van elkaars moeilijkheden. Er zijn talloze organisaties die gespecialiseerd zijn in allerlei soorten hulp, waardoor het mogelijk is  mensen die erg moeilijke wegen moeten gaan te ondersteunen. Dan hoeven wij alleen maar onze portemonnee aan te spreken.

Maar wat doe je als een reisgenoot uit je eigen groep onderweg hulp nodig heeft? Dan kan je moeilijk het Rode Kruis laten komen, dan ben je persoonlijk gevraagd en zou je eigenlijk zelf de handen uit de mouwen moeten steken, zelf hulpverlenen en de hulpbehoevende verzorgen en begeleiden… Dat kan niet iedereen. Maar ervoor zorgen dat er hulp geboden wordt en in de gaten houden dat dat goed gebeurt is waarschijnlijk altijd wel mogelijk, al zal het misschien wat moeite kosten… Maar hoe dan ook zul je die ander niet zomaar in de steek willen laten en zul je van je meeleven blijk geven. 

Veel moeilijker is het als een “medereiziger“ ongeneeslijk ziek wordt of ernstige psychische problemen krijgt. Dan ben je machteloos en zal professionele hulp nodig zijn. Gaat het om iemand die onderweg een vriend geworden is, of misschien zelfs een partner, dan zal dat je diep bewegen. Want nu is er vrijwel niets wat je kan doen om (al was het maar een beetje) te helpen terwijl je dat juist zo heel graag zou willen. (zie  ook “papa do you see me” december 2021)  Dan is vaak het enige wat je kunt, teruggrijpen op de manier waarop moeders hun heel kleine kinderen geruststellen: er zijn, een veilige sfeer scheppen en je vriend(in) eenvoudig in een grote hug aan je hart te drukken. En dat niet èèn keer, maar steeds maar weer, week, na week, na week, na week… 

Dat vergt volharding, vertrouwen en lef. Vertrouwen en lef, dat je vindt bij Hem wiens naam is “Ik zal er zijn”… (november 2022)

Gelukkig maar.

Bewaar me

Al zo lang
ben ik bang
ben de draad even kwijt
heb soms geen weet van de tijd
begrijp niet hoe het moet
hoe je iets doet

Ik ben zo alleen.
sla je arm om me heen
houd me tegen je aan
als ik de weg niet meer vind,
neem mijn hand als bij een kind
dat met jou mee mag gaan

Als het niet goed meer gaat
hou dan me aan de praat,
help me er door heen
zing me een lied
en verlaat me niet
als ik ween

Als ik niet meer kan
ben jij er dan?
hou me vast tegen je aan,
laat me bij jou schuilen
en huilen
en fluister mijn naam

Als ik het niet meer weet,
zeg me dan hoe ik heet.
vlucht niet weg
als ik niets meer zeg.
blijf dicht bij me,
bewaar me…

HvR