Bedoeling

Al vanaf het begin waren er meningsverschillen onder Jezus' volgelingen over wat en hoe je nou precies moest geloven. Het gevolg was dat er elkaar verketterende groepen ontstonden. Sindsdien speelde de geloofsbelijdenis onder de gelovigen en later in de "kerk" een grote rol. En wie dan niet zo geloofde werd als ketter geëxcommuniceerd of erger...

Maar dat was toch niet de bedoeling? Het ging er toch niet om of je precies kon zeggen wat je geloofde maar daar om dat je leefde zoals God wilde? Dat was volgens Jezus immers het belangrijkste gebod, dat gelovenden "kinderen van God" maakte..

                                  (klik op lees meer)

Hoop

 

Nostalgisch klinkend cellospel, langgerekte, wenende tonen en dan een spreekstem: Ne ... me ... quitte ... pas ... en terwijl Wende begint te zingen en met prachtige stem smeekt "verlaat me niet", hoor ik in mijn herinnering de stem van Brel, zijn eenzaamheid, zijn wanhoop om dit onbarmhartige leven... En ik denk aan de wanhoop van al die Oekraïners, hoor het smeken van Zelensky, steeds indringender, om hulp: Laat ons niet alleen, laat ons toch niet vergaan...

En duizenden vragen zich af of ze ooit hun geliefden die vechten in die gruwelijke oorlog terug zullen zien. Zoals destijds de Duitse en geallieerde militairen die avond aan avond luisterden naar radio Belgrado die Lili Marlene uitzond, het lied van het meisje dat wacht op de terugkomst van haar vriend.

(Klik op lees meer)

Pasen, een nieuw begin

Bloeiende kersen en pruimenbomen, magnolea's, overal voorjaarsbloemen en hooikoorts voor wie overgevoelig voor pollen is; het voorjaar is er.

Nieuwe kleren, een groot chocolade ei voor moeder-de-vrouw, beschilderde eieren voor de kinderen en een lang weekend.

Pasen...

Waarschijnlijk het oudste en belangrijkste Christelijke feest. Zonder Pasen waren er geen Christenen geweest. Maar Pasen werpt ook vele vragen op, over wat er gebeurd is en wat de betekenis daarvan is. En over wat het voor ons nog betekent...

Strijd

 Ik vind er nauwelijks woorden voor, ik ben mismoedig, verontwaardigd, woedend en machteloos...

Het is te vreselijk wat er nu gebeurt in Oost Europa, in een land net als het onze, met mensen zoals wij... Ik herleef mijn herinneringen aan 1940 - 45, de ontberingen, de angst voor de willekeur en het geweld van de bezetter, de spanning en de honger van de laatste maanden voor de bevrijding van onze stad door de Canadezen... Maar dit is duizend maal erger...

Net als de meesten van mijn leeftijdsgenoten had ik gedacht dat zoiets nooit meer zou gebeuren, dat we de les van geweld wel hadden geleerd...

En dan begint die ... uit het Kremlin zoiets...

                                        (klik op lees meer)