Hoop

 

Nostalgisch klinkend cellospel, langgerekte, wenende tonen en dan een spreekstem: Ne ... me ... quitte ... pas ... en terwijl Wende begint te zingen en met prachtige stem smeekt "verlaat me niet", hoor ik in mijn herinnering de stem van Brel, zijn eenzaamheid, zijn wanhoop om dit onbarmhartige leven... En ik denk aan de wanhoop van al die Oekraïners, hoor het smeken van Zelensky, steeds indringender, om hulp: Laat ons niet alleen, laat ons toch niet vergaan...

En duizenden vragen zich af of ze ooit hun geliefden die vechten in die gruwelijke oorlog terug zullen zien. Zoals destijds de Duitse en geallieerde militairen die avond aan avond luisterden naar radio Belgrado die Lili Marlene uitzond, het lied van het meisje dat wacht op de terugkomst van haar vriend.

(Klik op lees meer)

En in het Kremlin zit de meedogenloze leugenaar die dit vreselijke leed veroorzaakte en dagelijks erger maakt, die denkt dat hij Superstalin is en die zo verstrikt is in zijn grootrussische hersenspinsels, dat er geen enkele hoop is op een goed einde...

Wat zou ik te berde kunnen brengen wat in deze ellendige situatie een beetje hoop op een goede afloop zo kunnen geven?

Dat het goede altijd overwint?

In 40-45 stroomden de kerken vol, maar het smekende bidden van de gelovigen verhinderde niet dat miljoenen stierven in die vreselijke oorlog. Zelfs op hulp van boven kunnen we niet rekenen. Maar wat, wie helpt ons dan?

Hoe gek het ook mag klinken, de enig mogelijke hulp is die van mensen, van gewone mensen... Zoals die mensen die nu de vluchtelingen opvangen en huisvesten.

Mensen die er wat voor over hebben om te laten zien dat ze dit geweld niet accepteren, die liever wat inleveren dan anderen onrecht te laten leiden. Die vastberaden en onwrikbaar volhouden dat iedereen recht heeft om in vrijheid te leven en daar veel voor over hebben.

Mensen die het niet kunnen aanzien dat onrecht met wapens doorgezet wordt en die de mensen die daaronder lijden niet in de steek laten omdat ze in hun hart weten dat het anders moet.

Misschien hebben ze dat stemmetje in hun binnenste gehoord, dat stemmetje waarvan ik denk dat het de stem is van Hem die zijn leven er voor over had om te laten zien dat Hij ons liefhad en die ons wilde leren elkaar lief te hebben opdat we in vrede met elkaar zouden kunnen leven.

Die stem die mensen ertoe brengt om te protesteren en daadwerkelijk te helpen.

Want zó is God in de wereld aanwezig, zó helpt God: Hij leert ons elkaar niet onverschillig als vreemden te zien, wekt ons medelijden voor wie ons nodig hebben en laat ons in actie komen. Dan worden wij, gewone mensen Gods helpende handen, Gods troostende armen... Dan is er hoop...

Gelukkig maar.