Het is alweer januari en de donkere dagen worden langzaam wat lichter.
Maar het blijft een "donkere" tijd door het aanhouden van de problemen die samenhangen met Corona. De angst en onzekerheid die dat veroorzaakt roepen bij sommige mensen onbegrijpelijk heftige reacties op. De goede oude Hollandse nuchterheid heeft het tegen veel wantrouwen en een overweldigende hoeveelheid fake-news moeten afleggen, zodat sommige mensen elkaar nu te lijf gaan en de situatie alleen nog nog erger maken in plaats van er met elkaar de schouders onder te zetten en samen een oplossing te zoeken.
Zijn we dan niet allemaal naar de kleuterschool geweest waar we geleerd hebben dat je met elkaar rekening houdt en dat je met agressie niets bereikt? We hebben daar toch allemaal de beginselen van vredig met elkaar samen te leven geleerd? Hebben we alleen nog maar oog voor ons eigen belang? Wat is er in hemelsnaam met ons aan de hand?
Kort geleden las ik weer eens het Johannes evangelie. Dat bijbelboek vertelt op geheel eigen wijze het levensverhaal van Jezus. Het begint met dat prachtige gedicht over het Woord dat mens werd en Gods licht meebracht om het de mensen op aarde te schenken. Zo lief heeft God de Wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren zoon heeft gegeven, opdat wie in Hem gelooft niet verloren zal gaan maar eeuwig leven hebben zal. Schrijft Johannes.
Het was niet de eerste keer dat God een mens gebruikte om uit te leggen wat Zijn recept voor goed leven is. Al eeuwen eerder hadden mensen Gods stem gehoord en de overtuiging gehad dat ze namens God spreken moesten. En hoewel de woordkeus steeds weer anders was, de inhoud van hun boodschap was altijd dezelfde. Moses, Jesaja, Amos, en andere profeten, zij allen hadden de Israëlieten voorgehouden dat God van hen menslievendheid, barmhartigheid en zorg voor elkaar verwachtte in plaats van kostbare geschenken aan de tempel of krampachtig naleven van de spijs-, reinheids- en sabbaths-wetten. Hulp aan armen, weduwen en vreemdelingen, dát was wat God van zijn volk verwachtte...
Maar mensen zijn als de ouders die zuchten: “Hoe vaak moet ik nog zeggen, dat je niet met lucifers mag spelen?” Zo’n waarschuwing werkt gewoonlijk maar even. Dan kan het kind de verleiding toch weer niet weerstaan en het kan heel lang duren eer het afgeleerd heeft met vuur te spelen. Ons gaat het vaak niet anders. Ook wij hebben vaak veel tijd nodig om ons iets wat we weten en begrepen hebben, zo “eigen” te maken dat we willen gaan ”leven naar onze overtuigingen”. Maar zelfs dan komt er in de praktijk vaak maar weinig van terecht.
Laten wij dus niet denken: “Ze wilden niet luisteren” of “Ze begrepen het niet”, wij zijn vaak net zulke slechte hoorders...
Tenslotte zond God Jezus: Om het ons nog een keer heel duidelijk te maken. Om het ons te laten zién... Om van Hem te leren leven. Nemen wij Jezus aan, zegt Johannes, dan kunnen wij dochters en zonen van God worden!
Kinderen proberen te leven zoals hun ouders dat deden. Broertjes en zusjes doen hun best de vrede onder elkaar te bewaren en helpen elkaar... Johannes bedoelt dat "geloof" je de mensen om je heen met andere ogen doet zien zodat je hen niet meer onverschillig als vreemden beschouwt maar als "familieleden" met wie je probeert in goede verstandhouding te leven. Die je niet in de steek laat...
Want zó is God in de wereld aanwezig, zó helpt God: Hij leert ons elkaar niet langer als vreemden te zien, wekt ons medelijden voor wie ons nodig hebben en laat ons in actie komen. Ons, mensen die “Gods kinderen” en zo "Zijn uitvoerders" werden. Daar kan jij ook bij horen.
Gelukkig maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten