Het is al heel lang geleden, maar er zijn van die dingen die je nooit vergeet.
Een volle zaal vol verwachting wachtend op het optreden van Toon, Toon Hermans voor de ouderen een bekende cabaretier.... Toon komt op en zijn begeleider begint te spelen. Toon wacht. Wipt van de ene voet op de andere.... Kijkt veelbetekenend de zaal in en zegt wijzend op de begeleider: "Voorspel". De begeleider speelt maar door. "Lang voorspel." zegt Toon. Gaat even zitten, loopt ongeduldig heen en weer en zucht. "Heel lang voorspel...." Loopt tenslotte schouderophalend het podium af.... Publiek schatert.
Ja, ze konden er om lachen omdat ze wisten dat Toon wel terug zou komen.
Zouden ze ook gelachen hebben als dat de hele voorstelling zou zijn geweest?
Maar meestal is het beter niet meteen te reageren en eerst na te denken...
In de loop der jaren heb ik steeds meer oog gekregen voor het harde, onbarmhartige van het leven. Voor het onverdiende lijden, voor de bruutheid van de mensen tegenover de ongelukkigen die door het lot getroffen werden. En ik ging begrijpen hoe sommigen in wanhoop en woede niet langer ja tegen dit leven konden zeggen. Soms lijkt het realistischer om te wanhopen dan om te hopen. Steeds vaker kwelt me dan ook een gevoel van woede over het gebrek aan medeleven waardoor mensen in onze maatschappij onbegrepen en ongeholpen ten onder gaan. Ik wind me op omdat er zo weinig gedaan wordt om te helpen.
De bijbel vertelt dat ook de volgelingen van Jezus zieken genazen...Maar wonderen gebeuren al eeuwen niet meer en daarmee heeft voor vele mensen God als helper afgedaan. Ten onrechte....
Maar ik schrijf niet om een polemiek over de bijbel te beginnen, ik schrijf om je te laten zien dat Gods liefde realiteit is. Een realiteit die je pas ziet als je "voorkennis" hebt, als je weet hoe "God werkt", weet waar je op letten moet...
Er zijn mensen die alles verliezen en toch door leven met een onverwoestbare hoop en een daarin gewortelde hardnekkige onverzettelijkheid die ontspruit aan het vermoeden van een andere werkelijkheid die wij God noemen, Licht, Waarheid, Liefde....
Er zijn mensen die zonder veel pretenties anderen in nood liefdevol helpen. Mensen die zich inzetten voor rechteloze slachtoffers van geweld en willekeur. Mensen die zich niet gewonnen willen geven. Die mensen in hun omgeving die hulp nodig hebben niet in de steek willen laten omdat er liefde in hun hart is.
Ja, ze zijn overal, in onze straten en in verre landen, Leger des Heils, Rode Kruis, Artsen zonder Grenzen en vele andere organisaties...
Maar ook, vaak minder spectaculair, gewone mensen die dicht bij huis eenzame mensen bezoeken, die in hun vrije tijd les geven aan een uit het buitenland komende werkloze of een achtergebleven kind, die een slachtoffer van straat agressie helpen, die als vanzelfsprekend hulp bieden waar die in hun dagelijkse omgeving nodig is...
Vanuit de ervaring dat mensen ertoe neigen aan zichzelf te denken, kan ik niet anders dan geloven dat die opofferende liefde van God komt. Ook al zullen ze dat misschien ontkennen, zeggen dat ze niets met God hebben, zij zagen de nood waar anderen hun ogen voor sloten, zij hielpen waar anderen het af lieten weten. Zij doen wat God wil, ook al zeggen ze God niet te kennen...
Voor anderen was het overal aanwezige onrecht en nood juist aanleiding om zich tot God te wenden om zich te laten maken tot helper in Zijn naam.
In al die mensen werd wanhoop en verontwaardiging medelijden en hulpvaardigheid en veranderde boosheid in een hardnekkig volharden tot het bittere einde...
En wat belet e je bij hen aan te sluiten?
Nee, Gods liefde doet het lijden niet verdwijnen, maar omdat ik denk te weten hoe God is, herken ik Zijn signatuur in al die mensen die hun medemensen helpen.
De dingen die ons boos en verdrietig maken vertroebelen onze blik, maar aan wie het wil zien verschijnt Hij in allerlei mensen op plaatsen waar Hij nodig is en helpt de slagen van het lot te dragen en te bestrijden...
Gelukkig maar
1 opmerking:
Beste Henk, we hebben hier al eerder over gesproken. Ik respecteer jouw mening en geloof. Je doet me sterk aan mijn lieve vader denken, waarmee ik veel discussies over geloof en niet alleen dat, heb gehad. Hij hield vast aan zijn geloof, dat Jezus zijn redder was. Ik heb dat nooit bestreden, maar gerespecteerd, hoewel hij er verdriet over had dat al zijn vier zoons zijn geloof niet hebben over genomen. Ik heb hem mijn mening gezegd. En die heeft hij gerespecteerd. Doet me denken aan de huidige discussies over Corona, inenten of niet.
Jij gelooft in God. en nu komt wat je niet zal bevallen. Ik vind het heel cynisch, Dat er een god zou zijn, die de wereld heeft geschapen- en als dat zo zou zijn - heeft hij of zij heel slecht werk afgeleverd, die dan vervolgens door mensen het weer een beetje goed maken of ze het willen of niet. Daar kan ik niet in geloven. Ik zeg eenvoudig, we weten het niet en misschien zal het wel heel anders als we gestorven zijn of er is helemaal niets. Mij heeft het enorm verwonderd, dat mijn vader en moeder op hun sterfbed met geen woord over Jezus of de hemel hebben gesproken. Beide hebben zich nooit in mijn dromen gemeld. Dus is mijn "geloof", we weten het niet waarom, waartoe en waarheen. Maar ik heb wel de overtuiging, dat het goed komt. Hoe dan ook. Beste Henk, ik wil jou van niets overtuigen. Ik heb alleen maar mijn mening gegeven. Met hartelijke groet, Hans
Een reactie posten