Meestal ben ik tamelijk goed gehumeurd. Toch zijn er dagen dat ik helemaal niet zo tevreden ben. Dan erger ik me gruwelijk aan mensen, die de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van hun doen en laten zo vanzelfsprekenduit de weg te gaan. Die egocentrisch anderen voor hun rotzooi op laten draaien. Die heel emotioneel alle logica met voeten treden en alle onzin die hen verteld wordt geloven. Die altijd ontevreden, agressief en kleinerend, anderen met hun kritiek te lijf gaan. Die bang zijn tekort te komen en altijd wel iemand weten die meer heeft of meer krijgt, aandacht, liefde, of wat dan ook.… Mensen die voor hun "vrijheid" opkomen en gewoon doen wat in hen opkomt omdat zelfbeheersing voor hen een vies woord is en het toch "menselijk" is om zo nu en dan eens goed kwaad te worden, of niet soms? Mensen voor wie hun medemensen pas op de tweede plaats komen...
Ik dacht oud genoeg te zijn om geleerd te hebben, me niet meer te ergeren, maar daarin heb ik me vergist. Ik heb alleen geleerd mijn mond te houden, omdat er tegen in gaan alleen maar tot gevolg heeft, dat alle uit hun frustraties voortvloeiende agressie op mij gericht wordt. Zo overtuigd zijn ze van hun recht, hun gelijk....
Op goede dagen denk ik ach het is maar een klein groepje, de meeste mensen deugen. Maar soms...
Maar, er is nog een andere reden, waarom ik probeer mijn mond te houden. En die is dat wie kritiek op anderen heeft, ook bereid moet zijn om naar zich zelf te kijken.
Wat klaag ik dat anderen niet aan hun medemensen denken. Doe ik dat dan wel? Ben ik dan zo'n voorbeeld van goedheid? Hoe vaak bel ik eenzame mensen? Leef ik altijd verantwoordelijk? Hoe reageer ik op de vragen om steun van instellingen voor hulp aan, bijvoorbeeld, de Rotterdamse daklozen, de zwerfkinderen uit Rio en andere wereldsteden, de wezen uit de Balkanlanden, de kansloze kinderen uit de vluchtelingennkampen, de hopeloze slachtoffers van het wanbeleid van gewetenloze dictators, de misleide migranten aan de grens met Polen, de slachtoffers van machtswellustelingen van IS of Taliban, de zieken uit landen zonder voldoende medische zorg?
"Ik moet een selectie maken", zeg ik dan, "want allemaal dat gaat gewoon niet".
Wat schreef ik laatst? Onze welvaart met de minder bedeelden delen? Ja, zoals we vroeger met Sinterklaas zongen: Eerlijk zullen we alles delen. Ik een beetje meer dan jij. Het ergste is dat we dat nog gewoon vinden ook. We beseffen vaak niet eens hoe goed we het hebben. We zouden nog van alles en nog wat willen. Wij rijk?
Wat voor mensen zijn wij toch? Wij? Ik! Dat is nu precies de reden waarom ik soms zo de pest in heb! Want ik ben zelf niet veel beter. Ik ben als de rijke jongeling uit het bekende bijbelverhaal. "Die bedroefd heen ging". Bedroefd, ja, dat wel. Maar niet van plan om radicaal te veranderen... En zo wordt de afstand tussen arm en rijk en tussen ons en Jezus steeds groter, bijna onoverbrugbaar groot….
Waardeloos persoon vind ik mezelf dan! Zou God ons nu echt al dat lamlendige egoïsme steeds weer vergeven?
Tegen alle redelijke en logische argumenten in blijf ik geloven van wel. Maak ik mezelf iets wijs? Ik ga gewoon door te doen of mijn neus bloedt en denk dat God me dat wel vergeven zal... Eike keer weer? Zegt Jezus tegen hen die Hij vergeving schenkt dan niet: "En zondig niet meer"?
Ik weet niet hoe dat was, toen dat werd opgeschreven. Zou er ooit iemand geweest zijn die dat gelukt is, niet meer te "zondigen"? Ik denk het niet. Ik denk dat die spanning, tussen wat je zou moeten en willen doen en wat je uiteindelijk werkelijk doet er altijd en bij iedereen is en blijft. Het blijft bij halfhartig willen, er komt van onze goede bedoelingen soms maar bar weinig terecht. Zou God ons dat nou echt vergeven? Het is haast niet te geloven…
Maar wat kan ik anders dan op Zijn liefde vertrouwen en hopen, dat ik mezelf niet voor de gek houd?
Ja, soms heb ik echt zwaar de pest aan mezelf...
Gelukkig maar !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten