Zekerheid

Zelfvertrouwen is meer dan weten dat je je verdedigen kunt, meer dan het hebben van een goede baan, een stevige bankrekening, verzekeringen en dergelijke.

Zelfvertrouwen is het gevoel dat je niets of niemand nodig hebt, dat je tegen alle eventualiteiten opgewassen bent. Het is het gevoel onafhankelijk te zijn en het leven aan te kunnen. Maar is dat ook zo?

Uit de ontwikkelingspsychologie weten we dat zelfstandig worden van heel jonge kinderen erop is gebaseerd dat ze weten dat moeder altijd klaar staat om te helpen. Het kind durft langzamerhand meer en meer, wetend dat het altijd op hulp kan rekenen. En dat blijft zo gedurende de hele ontwikkeling… Zelfs niog voor volwassenen is het belangrijk te weten op anderen terug te kunnen vallen.

We willen ons echter niet graag van anderen afhankelijk voelen. Het is onze trots alles zelf te kunnen.

In de puberteit probeer je daarom spelenderwijs hoeveel ouderlijke ondersteuning je missen kunt en hoe ver je kunt gaan zonder de liefde van je ouders te verspelen. Zo toets je onbewust hoeveel ze van je houden. Maar als blijkt dat jezelf overschat hebt en je toe moet geven dat je hen nodig hebt, merk je hoeveel je van ze houdt en schaam je je dat je hen pijn deed. Je zou ze immers voor geen geld willen missen.

Trouwens, hoe onafhankelijk worden we eigenlijk? In de puberteit bouwen we met vrienden en leeftijdsgenoten langzamerhand ons eigen sociale vangnet op, waardoor we steeds minder van onze ouders afhankelijk worden. Dan zijn het onze partner, goede vriendinnen of vrienden en betrouwbare kennissen, die voor een veel groter deel dan we beseffen mede verantwoordelijk zijn voor onze gevoelens van zelfvertrouwen, welzijn en geluk.

Gelukkig ben je als je eerst zelf in de problemen komt en dan merkt dat er anderen zijn die zich om je bekommeren. Dan leer je vriendschap op waarde te schatten en dat "er voor elkaar zijn" een gevoel van veiligheid en welzijn geeft dat ver gaat boven onafhankelijkheid. Dan ga je misschien wat serieuzer je contacten onderhouden...

En gelukkig degene die durft toe te geven dat zij of hij het alleen niet redt en zich dan net als de verloren zoon tot onze Vader (of Moeder) wendt.

In dat verhaal vertelt Jezus dat de Vader het kind al lang had vergeven… Hij wachtte al, stond al op de uitkijk... Niet omdat Hij hoopte dat Zijn kind zou mislukken en met hangende pootjes terug zou komen, maar omdat Hij van dat kind hield, ondanks alles, ja, misschien wel juist omdat het er op uit ging... Vergeving vragen was overbodig, het komen was genoeg.... Een ring werd tevoorschijn gehaald, feestkleding.… En het gemeste kalf werd geslacht... Die teruggekeerde zoon hoefde alleen maar aan te schuiven en het feest van de hereniging mee te vieren.

Jezus verzekert ons dat we altijd naar onze Vader terug kunnen keren. Maar om dat te kunnen ervaren moeten we wel inzien dat we Hem nodig hebben en de stap naar huis wagen. Dan mogen we weer met een schone lei beginnen, omdat wat gebeurd is ons niet aangerekend wordt. Want God houdt van ons, daar kunnen we van op aan. Dat is onze zekerheid.

Gelukkig maar.