Bereid

"Be prepared", wees voorbereid, de lijfspreuk van alle padvinders. Al vaak heb ik mezelf gelukkig geprezen dat ik padvinder ben geweest. Want daar heb ik geleerd om me te redden als er iets ongewoons gebeurt. Ik leerde er niet alleen kleine reparaties en allerlei gewone huishoudelijke bezigheden te verrichten, maar ook om in een team te werken en om in te zien dat het er allereerst om gaat samen een doel te bereiken, niet om jezelf te profileren. En bovendien om wat je kan niet voor jezelf te houden, maar anderen ermee te helpen...

Maar soms gebeuren er dingen...

                                    (klik op lees meer)

Het is helaas onmogelijk op alles voorbereid te zijn en alle situaties de baas te kunnen. Een ongeluk zit in een klein hoekje...

Je kunt plotseling ernstig ziek worden. Dan ben je blij verzekerd te zijn en niet bang te hoeven zijn voor de kosten van de behandeling. Maar dat is het ergste niet. Hoe zal het verder gaan? Zal er nog een verder zijn of wordt het einde oefening? Ook daarop kun je je enigszins voor bereiden, een levenstestament maken en je nalatenschap regelen...

Maar wat betekent de confrontatie met het einde voor jezelf en de mensen om je heen?

Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik zal reageren. Jaren geleden was ik in die situatie, ik was levensbedreigend ziek en heb me aan mijn behandelaars toevertrouwd, zonder veel na te denken. Pas toen ik me realiseerde te zullen overleven kwam de angst. Totdat dat stemmetje in mijn binnenste me zei maar af te wachten, dat mijn zorgen en angsten niets aan de uitkomst zouden kunnen veranderen. Toen voelde ik "niet alleen te zijn", er kwam een soort rust over me en kon ik het over geven.

Zou ik echter getroffen worden door iets wat mijn hersenen ernstig had "beschadigd", bewusteloos zijn en niet zelf ademen, dan wil ik beslist niet gereanimeerd worden....

Maar als ik niet zelf getroffen wordt maar iemand uit mijn allernaaste omgeving heel ernstig ziek zou worden? Zal ik dan het verdriet aankunnen en iets voor haar/hem kunnen betekenen of radeloos met de mond vol tanden staan? Ook dat is nauwelijks te voorspellen. Op zoiets kun je je ook niet voorbereiden...

Mijn ervaring is dat "er zijn" het belangrijkste is. Bereid zijn te luisteren en naar omstandigheden te reageren. Hopen dat je begrijpt wat die ander nodig heeft, tranen, verstand of beide... Je hart laten spreken. (zie "Papa, do you hear me?")

Je hart laten spreken, voor mij betekent dat me te laten leiden. Me te laten leiden door dat stemmetje van binnen dat mij inspireert met de liefde van Jezus voor alle mensen die lijden. Ik vertrouw erop dat zijn onvoorwaardelijke liefde me de kracht zal geven zo'n groot verdriet mee te dragen en me zal laten weten wat te doen...

Dat geeft mij het vertrouwen dat ik het zal kunnen.

Gelukkig maar.