Heimwee

Is dat wel mogelijk? Dat je een heimweegevoel hebt als je lekker thuis in je eigen stoel in je eigen huiskamer zit en luistert naar een pianoconcert?

En toch weet ik er geen ander, beter woord voor.

Want Beethoven roept met dit concert een beeld van een ideale wereld bij me op, een wereld zonder armoede, ziekte, rampen of oorlogen, zonder ruzies. Een lieflijke harmonische wereld, zonder dreiging, zonder gelieg, zonder geëlleboog, zonder verdachtmakingen, zonder competitie, zonder verdriet. Een wereld waarin het goed leven is... Als ik me realiseer dat dat waarschijnlijk altijd een droom zal blijven, hoor ik, die altijd zegt dat waarom vragen zinloos is, mijn hart bidden: God, waarom? Waarom al die conflicten, waarom al dat verdriet, al die pijn...

En ik weet aan sommige ervan ben ik zelf medeschuldig...

                        ( klik op lees meer)

Het contrast van dat visioen met de werkelijkheid van al die zinloze doden en zoveel narigheid maakt dat ik domme vragen aan God wil stellen. Zinloos... Ik weet het en dat maakt dat ik me opeens zo machteloos en ontzettend moe voel!

En gek genoeg, onverklaarbaar en onbewijsbaar, voel en weet ik, dat God mijn zuchten hoorde, want Hij richt mijn gedachten op de levenden die mij nodig hebben, op de taken die nog vervuld moeten worden. Nu zucht ik niet meer uit zelfmedelijden, maar om de ontzaglijkheid van wat er gedaan moet worden...

Ik denk aan alle mensen die zich zorgen maken om een ernstig zieke partner, die zelf ziek zijn of eenzaam... Aan hen die niet weten hoe ze de eindjes aan elkaar moeten knopen, aan mensen die door hun omgeving niet geaccepteerd worden, die.... Om maar niet te spreken van al dat geweld overal.

Langzaam kom ik terug in de werkelijkheid, heb nog geen zin om de gewone dagelijkse bezigheden weer op te pakken en deze ervaring los te laten...

Maar dat ik lekker in mijn stoel blijf zitten is zeker niet wat God van mij verwacht. God hoort en begrijpt ons zuchten, helpt en bemoedigt ons, maar verwacht dan wel dat we dóen wat hij van ons verwacht.

Ja, maar hoe? Niet met nog eens een eenmansactie te beginnen. Niet door luid te protesteren. Beter me aansluiten bij mensen die met kennis van zaken al bezig zijn iets te doen, als vrijwilliger of desnoods als donateur bij Artsen zonder Grenzen of het Rode Kruis bijvoorbeeld, maar ook door in mijn eigen omgeving mijn ogen open te houden en te zien waar een luisterend oor of een helpende hand nodig zijn en aan te pakken… Mantelzorg noemen ze dat…

Dat is de manier waarop God helpt. Wie oren heeft om te horen en ogen om te zien, vindt overal mogelijkheden om goed te doen.

Gelukkig maar.