Kinderen voor kinderen

Het is alweer januari en de donkere dagen worden langzaam wat lichter.

Maar het blijft een "donkere" tijd door het aanhouden van de problemen die samenhangen met Corona. De angst en onzekerheid die dat veroorzaakt roepen bij sommige mensen onbegrijpelijk heftige reacties op. De goede oude Hollandse nuchterheid heeft het tegen veel wantrouwen en een overweldigende hoeveelheid fake-news moeten afleggen, zodat sommige mensen elkaar nu te lijf gaan en de situatie alleen nog nog erger maken in plaats van er met elkaar de schouders onder te zetten en samen een oplossing te zoeken.

Zijn we dan niet allemaal naar de kleuterschool geweest waar we geleerd hebben dat je met elkaar rekening houdt en dat je met agressie niets bereikt? We hebben daar toch allemaal de beginselen van vredig met elkaar samen te leven geleerd? Hebben we alleen nog maar oog voor ons eigen belang? Wat is er in hemelsnaam met ons aan de hand?

Niet opgeven

Voor de kleine Henkeman was de wereld nog in orde. Het ging hem goed en Onze Lieve Heer in de hemel zorgde voor hen allemaal.

Maar een paar jaar later werd zijn moeder ziek en hoeveel er ook gebeden werd, ze stierf na een lang en vreselijk lijden. De Lieve Heer, die de wereld had gemaakt en zoveel van de mensen hield, had niets gedaan om haar te helpen....

Die ervaring is cruciaal geweest in mijn leven.

En met het ouder worden werd duidelijk dat mijn ervaring geen uitzondering was.

Als het noodlot toeslaat, als ziekten of andere rampen mensen treffen lijkt God ons in de steek te laten. Vertwijfeld slinger je je wanhoop, je machteloosheid, je angst, de nacht in en bidt: "God, dit gaat mis, waar blijft uw hulp, waar bent U, waarom zwijgt U, ik ben ten einde raad. Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp..." Maar er komt geen antwoord, geen hulp... God zwijgt...

Voorkennis

Het is al heel lang geleden, maar er zijn van die dingen die je nooit vergeet.

Een volle zaal vol verwachting wachtend op het optreden van Toon, Toon Hermans voor de ouderen een bekende cabaretier.... Toon komt op en zijn begeleider begint te spelen. Toon wacht. Wipt van de ene voet op de andere.... Kijkt veelbetekenend de zaal in en zegt wijzend op de begeleider: "Voorspel". De begeleider speelt maar door. "Lang voorspel." zegt Toon. Gaat even zitten, loopt ongeduldig heen en weer en zucht. "Heel lang voorspel...." Loopt tenslotte schouderophalend het podium af.... Publiek schatert.

Ja, ze konden er om lachen omdat ze wisten dat Toon wel terug zou komen.

Zouden ze ook gelachen hebben als dat de hele voorstelling zou zijn geweest?

Maar meestal is het beter niet meteen te reageren en eerst na te denken...