In ons dagelijks leven gaan we er van uit dat alles op min of meer dezelfde manier verder zal gaan, maar zeker is dat nooit. We zijn eraan gewend bepaalde onzekerheden als een aanvaardbaar risico te accepteren.. Zo is er bijvoorbeeld altijd de mogelijkheid van een ongeval als je met je auto op pad gaat, maar de kans daarop is zo klein in dat het je geen zorgen baart. En in tegenstelling tot wat de paniekzaaiers vertellen zijn de meeste medicijnen veilig en de bijwerkingen zo zeldzaam dat je er geen rekening mee hoeft te houden. Zo zijn er vele situaties waarin de kans dat er iets zou kunnen gebeuren verwaarloosbaar is.
Er zijn echter gebeurtenissen zoals bijvoorbeeld de recente misdaden van Poetin of de diagnose van een ernstige ziekte, waarbij je weet je wat er waarschijnlijk gaat komen, maar niet hoe erg het wordt. Dan is het logisch dat je bang wordt..
Wat kan je in zo'n geval doen om de angst voor wat komen kan de baas te blijven? Allereerst zou ik aanraden om er over te spreken met een wijze vriend(in) die je vertrouwen heeft, want vrienden zijn er voor goede en slechte tijden... Of een begrijpende buur. En aarzel niet zo nodig professionele hulp te zoeken. Zij zullen je zorgen waarschijnlijk ook niet van je kunnen wegnemen, maar kunnen je bijstaan om de onzekerheid te verdragen, je helpen te blijven functioneren en te voorkomen dat je in je angst rare dingen zou gaan doen.
Onzekerheid plaagt de mensheid al sinds mensenheugenis. Dus deden orakels en waarzeggers goede zaken, maar de meeste mensen beseffen intussen wel dat die ook niet weten wat de toekomst brengen zal.
De generaties voor ons vonden zekerheid in hun geloof, maar hoewel men zegt dat God de toekomst kent, brengt ons dat ook niet verder want Hij vertelt het ons niet. En tegen alle hoop in is de ervaring dat God mensen ook niet bewaart voor ziekte of andere slagen van het nooodlot.
Waarom blijven we dan over God praten? Waarom blijf ik geloven? Omdat ik en velen met mij, hebben ervaren dat God een "Vriend voor het leven" is, een betrouwbare trooster, een raadgever, een bron van moed en volharding (zie het stukje oud en wijs).
God is bij ons in onze angst en wil ons helpen die te verdragen en God verwacht van ons dat wij als onze medemensen in nood zijn hetzelfde doen.
Dan helpt God waar wij helpen... Zo helpt God...
Gelukkig maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten