Al mijn hele leven zijn wij samen, Lijf en ik. Lijf is mijn betrouwbare en trouwe levensgezel en alles doen we samen, we staan samen op, eten samen, werken samen en vieren samen feest als er aanleiding toe is. We genieten van dezelfde dingen en hebben de pest aan dezelfde dingen. We zijn onafscheidelijk...
Die paar keer dat er ernstige schade was werd Lijf door competente chirurgen, fanatieke fysiotherapeuten en toegewijde verpleegkundigen weer opgelapt en konden we na verloop van tijd samen verder alsof er niets was gebeurd.
Maar de laatste jaren
heeft Lijf problemen...
Lijf is moe, heeft geen fut, moet steeds vaker en langer een rustpauze inlassen en ook dat is geen genoegen meer, want liggen is pijnlijk en wordt bovendien steeds vaker door plasdwang onderbroken... Van Lijfs genoegens is eten als enige overgebleven en zelfs dat is betroffen, Lijfs smaak wordt minder en zijn eetlust geringer.
Ook bewegen is alsmaar moeilijker zodat onze actieradius klein geworden is en we nu als we iets willen ondernemen, vrijwel totaal afhankelijk van anderen zijn... Daardoor is natuurlijk het kringetje van mensen waarmee we contact hebben ook steeds kleiner geworden, ook al doordat het aantal "beschikbare" mensen gestaag afneemt... Zo is er van onze gebruikelijke manier van leven vrijwel niets overgebleven.
Geen leuk verhaal!. Nee,
maar wel een bekend en heel verdrietig verhaal.
Huilen heeft echter geen
zin. Er zit niets anders op dan zo goed
en zo kwaad als het gaat verder te gaan en onderweg te genieten van de weinige
mogelijkheden die dit leven nog te bieden heeft. Gelukkig hebben we geen
problemen met het "koppie", luisteren muziek en lezen veel.
Dit verhaalt zou geen zin
hebben als ik niet zou kunnen vertellen hoe we het klaarspelen dit leven nog
vol te houden. Misschien dat het u ooit van pas komt...
In de eerste plaats is
daar mijn echtgenote, voor wie het waarschijnlijk allang geen echt genieten meer
is haar leven met mij te delen, maar die met haar liefde en toewijding een
voortdurende steun en praktsche hulp van onschatbare waarde is.
Daarnaast zijn het onze kinderen
en kleinkinderen die steeds weer hun genegenheid en interesse tonen en ons
zoveel als mogelijk bezoeken en alle lieve vrienden en kennissen die trouw
blijven komen. Zij brengen wat variatie in ons leven en geven ons het gevoel
dat ons leven nog zin, nog waarde, heeft.
En dan last but not
least, is er die altijd aanwezige Vriend, wiens stem in ons hart ons bemoedigt
en bijstaat tot het moment dat Lijf het niet langer kan volhouden...
1 opmerking:
Beste Henk, hier wil ik graag op reageren. Heel treffend, hoe jij de aftakeling, die onvermijdelijk plaats vindt, als we ouder worden, beschrijft. Ontroerend te lezen, hoe jij daar mee omgaat. Mooi steeds weer te zien hoe helder van geest je bent. Ik ben blij een heel klein beetje er toe bij dragen te kunnen aan de variatie in jouw leven.En hartelijk bedankt, hoe jij met mij meeleeft en mij steunt in mijn lot met een demente partner te leven. We gaan verder tot Lijf het opgeeft. ik hoop dat we nog wat tijd hebben, zo lang het leven ons noch een beetje vreugde brengt. Heel fijn, dat je die Vriend hebt.
Hartelijke groet, Hans
Een reactie posten