Kerst feeest

Kerstfeest nadert...

Al zitten we tot onze hals in de problemen, toch zal het ons vast wel lukken er wat van te maken. We laten ons kerstfeest toch niet door de neus boren....

Maar waarom vieren we eigenlijk Kerstfeest?

Het oude feest van het terugkeren van het licht, Zonnewende, werd ooit verbonden met de herdenking van de geboorte van Jezus, de Christus. Dat "Kerst" feest werd een feest van grote blijdschap om de komst van de Redder, de "Zoon van God".

Nu lijkt het erop dat de mensen vergeten zijn wat dat betekent, Redder en Zoon van God, vergeten wat de reden was om feest te vieren.

Trouwens wat betekent het voor ons nog: Jezus de Redder, Gods Zoon?

Wat hebben we in ons leven niet gebeden, heeft het ooit iets gebracht??

Zijn ooit mensen door ons bidden genezen of bevrijd?

Desalniettemin, helemaal loslaten willen we het niet.

Te veel mensen hebben ervaren dat het toch iets deed, al was dat moeilijk te omschrijven. Ze werden getroost, bleven overeind, leerden aanvaarden, voelden een soort vertrouwen en rust over zich komen; een weten er niet alleen voor te staan, een "Vriend voor het leven" te hebben, een houvast in deze onvoorspelbare wereld.

Papa, do you see me ?

We kenden hen al jaren, het waren gewaardeerde gemeenteleden waarmee we vriendschappelijk omgingen. Ongeveer tegelijkertijd werd hij getroffen door een serie TIA's, waarvan hij maar gedeeltelijk herstelde en zij werd depressief... In die tijd begon ik hen regelmatiger te bezoeken. Haar depressie bleek veroorzaakt door een aandoening die de motorische en geestelijke mogelijkheden van de patient langzaam maar zeker doet afnemen tot nauwelijks meer iets menselijk overblijft. Vaak gaat deze ziekte gepaard met ernstige depressies, zoals bij haar. Ook haar moeder had deze aandoening. Die had ze in een jarenlang proces tot een vegeterend bestaan zien aftakelen. Ze wist dus precies wat er op haar toekwam en had angst. Een angst die maar zelden even zover verminderde, dat ze de ziekte even vergat en lachen kon.... Hoe zou ze ook kunnen vergeten. Elke beweging, zelfs het eten en praten kost moeite. En hoewel ze geestelijk nog goed was, als ze zich eens vergiste of iets vergat, dan sprong de angst omhoog dat ook haar geestelijk verval al begonnen was....

Oud en wijs?

De volksmond zegt: hoe ouder hoe gekker, maar ook: oud en wijs... Is dat zo? Ben ik in die meer dan 85 jaar wijzer geworden? Ik betwijfel het.

Wel heb ik een beetje bescheidenheid geleerd, want ik heb moeten vaststellen dat ik niet altijd zo weloverdacht en goed gemotiveerd mijn beslissingen heb genomen als ik destijds meende. Ook ik heb gemerkt hoe beïnvloedbaar mensen zijn en hoe mensen eigenlijk alles kunnen geloven als het hen van pas komt en het goed gebracht wordt. En ook hoe lang de effecten van oude ervaringen onbewust op je gedrag blijven nawerken.

Al vaak heb ik achteraf toe moeten toegeven dat ik, op grond van onbewuste angsten, schuldgevoelens of minderwaardigheidsgedachten, vreselijk domme dingen had gedaan en dat de gevolgen daarvan allesbehalve fijn waren, voor mij niet en ook voor anderen niet!

Maar dat behoedde me er niet voor steeds weer domheden te begaan.