We kenden hen al jaren, het waren gewaardeerde gemeenteleden waarmee we vriendschappelijk omgingen. Ongeveer tegelijkertijd werd hij getroffen door een serie TIA's, waarvan hij maar gedeeltelijk herstelde en zij werd depressief... In die tijd begon ik hen regelmatiger te bezoeken. Haar depressie bleek veroorzaakt door een aandoening die de motorische en geestelijke mogelijkheden van de patient langzaam maar zeker doet afnemen tot nauwelijks meer iets menselijk overblijft. Vaak gaat deze ziekte gepaard met ernstige depressies, zoals bij haar. Ook haar moeder had deze aandoening. Die had ze in een jarenlang proces tot een vegeterend bestaan zien aftakelen. Ze wist dus precies wat er op haar toekwam en had angst. Een angst die maar zelden even zover verminderde, dat ze de ziekte even vergat en lachen kon.... Hoe zou ze ook kunnen vergeten. Elke beweging, zelfs het eten en praten kost moeite. En hoewel ze geestelijk nog goed was, als ze zich eens vergiste of iets vergat, dan sprong de angst omhoog dat ook haar geestelijk verval al begonnen was....
Vanaf dat moment heb ik haar intensief begeleid...
Maandenlang bezocht ik haar wekelijks eerst nog thuis, later in een verpleeghuis. We leerden elkaar goed kennen en we vertrouwden elkaar.
Haar man stierf aan een serie hersenbloedingen en zij wilde ook sterven. Maar ook voor de dood was ze nu bang. Want het geloof van deze vrouw, die eens menigeen bemoediging en troost schonk, was tot vertwijfeling geworden, zoals zo vaak gebeurt als de depressie ernstiger wordt. Ze zou God wel willen vertrouwen zoals vroeger, maar ze kon het niet meer....
Nog erger dan de angst om het fysieke bestaan, erger dan de angst om te dementeren, wist ik, was haar gevoel door God verlaten te zijn, de angst in het niets te vallen.... Haar toekomst is een diep angstaanjagend zwart gat....
Ik begreep maar al te goed hoe groot haar angst was. Angst voor alles wat op haar afkomt....
Soms zag ik tegen deze bezoeken op. Wat kon ik doen? Wat kon ik tegen haar zeggen? Ik kon haar toch niet zeggen dat ze ondanks alles veilig is in Gods hand? Ze zou me niet geloven. Zó geloofde ik het zelf toch ook niet...
Ik voelde me machteloos en leeg. Hoe kon ik helpen? Hoe troosten? Er is immers geen kans op beterschap.... Het zal alleen maar nog slechter worden.
Papa do you hear me?
Papa do you see me?
Papa can you find me in the night
Papa are you near me?
Papa can you hear me?
Papa can you help me not be frightened?....
Zo zong Barbra Streisand vertwijfeld in "Yentl".
Maar dan moet je wel geloven dat er een papa is die zou kunnen luisteren, die zou willen en kunnen helpen. Hoe zou ik haar dat geloof terug kunnen geven, haar hoop en vertrouwen kunnen geven "over het einde heen", zoals een gastpredikant dat noemde?
Waar haalt een mens het lef vandaan om over Gods liefde te spreken, tegen iemand, die niets dan narigheid ervaart, die het geloof verloren heeft dat er een God is die haar liefheeft, als je weet dat er voor haar geen hoop meer is, dat de toekomst alleen nog maar meer ellende zal brengen? Hoe zou zij nog kunnen beleven dat God haar ziet en mee lijdt?
Ik kon toch niet met loze beloften bij haar aan te komen? God helpt? Hoe dan?
Kon ik tegen haar die tot een ellendig einde veroordeeld is zeggen dat God welliswaar geen wonderen verricht maar wel van ons houdt? Haar ziekte maakt het haar onmogelijk dat te geloven... Ik moest eerlijk tegen haar zijn, haar bekennen, dat ik ook bang zou zijn.
Toch was wegblijven geen optie, dat zou liefdeloos zijn, en laf...
Er dus maar naar toe gaan en maar zien of me wat invalt?
Ik ben er heen gegaan en heb haar beloofd dat ik net als al haar andere vriendinnen en vrienden zou blijven komen, dat we haar niet in de steek zullen laten. Als zij in haar depressie niet meer kan geloven, zal ik proberen voor haar te geloven, misschien zouden we samen "Papa do you hear me" kunnen roepen...
En misschien dat ze zich dan iets minder verlaten zal voelen.
En zo ben ik blijven gaan, met angst in mijn hart, onzeker over wat ik zou kunnen zeggen of doen, was een luisterend oor, een korte afleiding, een kleine onderbreking van de eenzaamheid, een vast punt, waar ze naar uit ging kijken. Ik ging om een beetje licht in haar dag te brengen en om te proberen haar te laten voelen "papa is er"...
Tot ze na jaren lijden is overleden.
Nee, dat was deze keer geen opgewekt verhaal.
Een verhaal dat vragen oproept die ik niet beantwoorden kan.
Maar mocht u in een dergelijke situatie terecht komen, dan hoop ik dat u, net als ik volhoudt en achteraf zeggen kunt: God heeft me erbij geholpen heel die vreselijke tijd een trouwe vriend voor haar te zijn.
Hij heeft me er doorheen gesleept,
Gelukkig maar.
Vader,
tot U vluchten wij, Gij zijt onze enige zekerheid.
ik dank U, dat ik in Jezus Uw zoon heb mogen herkennen.
laat mij van Hem leren U lief te hebben en te leven zoals Gij zou willen;
ik dank U voor al het goede dat Gij ons dagelijks geeft
en dat wij door zoveel goede mensen omringd worden.
ook ontkomen wij niet aan de slagen van het lot
die ons ontredderd achterlaten
wil U juist dan een Vriend voor het leven tonen en ons bijstaan
help ons elkaar bij te staan en ons niet te laten ontmoedigen
laat ons U vertrouwen en help ons om verder te gaan
wij danken U
Amen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten