"Stemmetje"

Het was weer tijd om een nieuw stukje te schrijven.

Een idee was er al en meestal lukt het al schrijvend om er een goed verhaal van te maken.

Dus was ik vol goede moed begonnen en zelfs al aardig op dreef toen mijn gedachtenstroom plotseling stilviel en er iets heel anders in me opkwam...

Het was of iemand tegen me zei: "Hé ouwe waarom schrijf je die stukjes nou eigenlijk? Is dat om gelezen te worden of wil je er iets anders mee bereiken en wat dan? En er ontspon zich een soort discussie in mijn binnenste.

In mijn stukjes ga ik er van uit dat alle lezers weten wat ik bedoel, dat iedereen de problemen die ik aansnijd kent en dat bijvoorbeeld iedereen weet wat "in mijn binnenste" is... Maar blijkbaar toch niet iedereen. "Ik hoor nooit een stem" zei iemand, "in mij is geen stemmetje dat wat ik doe of denk becommentarieert en mijn goede bedoelingen in twijfel trekt"...

En dat kan ik nou weer bijna niet geloven. Want in mij is dat "stemmetje" er al zolang ik heugen kan. Het was er al toen ik zes jaar oud was en de pruimen van de boom van de buurman gegeten had. Het was er vaak al voor ik iets deed wat verboden was en waarschuwde. Het deed me me schuldig voelen als ik weer iets had uitgehaald... En het is me blijven begeleiden tot nu toe. Ik denk dat dat het stemmetje van je geweten genoemd wordt omdat het je herinnert aan het weten wat goed en verkeerd is. Het zegt als het ware: je hebt het geweten, je wist het maar je negeerde het...

Maar natuurlijk is het "maar" een metafoor. een soort beeld waarmee we proberen iets onbekends herkenbaar te maken. Er is geen hoorbare stem. Ook in je binnenste zijn geen woorden, er is een soort plotseling weten wat door jezelf onder woorden gebracht wordt. Maar het is alsof er iemand tot je spreekt, die je momentane gedachtegang onderbreekt en je wijst op het ethische aspect van je overdenkingen.

Beter weet ik het niet te zeggen...

Het kwam er dus op neer dat ik "ongewild" in gedachten met iets in mezelf in discussie ging, met het doel om mijn motieven duidelijk te krijgen.

En iets dergelijks kan gebeuren als ik bid… Dan kan het zijn dat er “een reactie komt”, die in mijn binnenste verwoord wordt. Maar soms ook “weet” ik opeens dat ik me geen zorgen moet maken, dan verandert mijn bezorgdheid in een gevoel van zekerheid, een gevoel van in goede handen te zijn… Dat gaat helemaal buiten mijn wil om. Het kan, maar het kan ook niet gebeuren… Ik schrijf die ervaring toe aan God, wie anders zou zo in mij tot mij kunnen “spreken”?

Maar, dat stemmetje vroeg me dus wat, een vraag die van mijn lezers had kunnen komen en die ik dus hier probeer te beantwoorden.

Ik hoop met mijn blog te bereiken dat mensen van goeden wil zich van hun overtuiging bewuster worden en hun goede wil in goede daden gaan omzetten...

Ik hoop dat mensen die het niet meer zien zitten door dit blog te lezen weer nieuwe moed en hoop krijgen.

Ik hoop dat zij die zo in God teleurgesteld zijn dat ze Hem het vertrouwen hebben opgezegd, zullen gaan inzien dat hun teleurstelling veroorzaakt werd doordat ze onrealistische verwachtingen van Hem hadden.

Ik hoop het vertrouwen in God als "Vriend voor het leven" te versterken.

En ik hoop ertoe bij te dragen dat we elkaar niet in de steek laten, maar met elkaar in contact blijven en elkaar bijstaan in goede en slechte tijden.

Mooi plan vind je niet?

De vraag is hoe ik dat nu kan gaan realiseren.

Ik schrijven en jullie doen? Zo doen ze dat toch in de politiek? Nee, zo waarschijnlijk niet...

Maar hoe dan wel? 

Zou het echt nodig zijn mijn lezers voor te kauwen wat God van ons verwacht? Dat kan ik me niet voorstellen. Hoe zou ik dat trouwens kunnen weten? Maar ik denk ook niet dat dat nodig is, want als je met open ogen in de maatschappij staat, kan het toch niet anders dan dat je het ziet als mensen om je heen in de knel komen. Dan zie je dat die collega het niet dreigt te redden... zie je dat iemand gepest of uitgesloten wordt... Dan zie je toch wat er op straat, op school, bij welke activiteit dan ook, mis gaat en dan is de impuls om te helpen toch vanzelf aanwezig, dan is alleen de moed en de tact nodig om het ook te doen. (lees daarvoor ook "hulp" in het blog van October).

Kijk, dat is het "stemmetje" dat je opwekt om die impuls te volgen...

En dan - beweer ik - kun je op Gods hulp rekenen.

Gelukkig maar.