Bidden

Hebben we er eigenlijk ooit over nagedacht wat we doen als we bidden?

Aan wie richten we ons gebed eigenlijk? Al naar ons geloof hebben we er ons een voorstelling van gemaakt. In mijn stukjes is “Onze” God degene over wie we in de bijbel gelezen hebben en van wie Jezus zei: “zeggen jullie maar: Onze Vader die in de Hemel is”.

Van deze God wordt gezegd dat Hij “goed” is en ons liefheeft, ja, zelfs onze geheimste gedachten kent  De bijbel zegt: Hij is altijd en overal aanwezig.. God is “bij ons”, is integer, rechtvaardig èn barmhartig en Huub Oosterhuis noemde Hem daarom “Vriend voor het leven”: Je kunt tegen Hem spreken en Hij hoort je.

In het gebed komt tot uiting welke rol God in ons leven speelt en door ons bidden onderhouden en verdiepen we die in het gebed ontstane relatie. Bidden is de erkenning dat we God nodig hebben en houdt de hoop op Zijn deelname in ons levend. Maar in tegenstelling tot een biechtvader, die je ook niet ziet als je je verhaal vertelt, geeft God zelden een hoorbaar antwoord.

Waarom spreken we dan tot God? Daarvoor zouden veel redenen genoemd kunnen worden, maar ik denk dat het meestal is omdat we van God verwachten, dat Hij ons zou kunnen helpen door in te grijpen in de natuurlijke gang van de dingen. Waarom eigenlijk? Mogelijk omdat het woord God  “almacht” inhoudt, en mensen zich vaak machteloos voelen omdat de ziekte niet overgaat, wat ook geprobeerd wordt, of de nood met de tijd alleen maar erger wordt.

Ellende is in deze wereld zo frekwent dat ik denk dat iedereen die situatie al wel eens heeft meegemaakt. En naarmate we ouder worden, worden we steeds vaker met ziekte en sterven geconfronteerd.

Dus zoeken we een rustige plek en bidden om hulp en hoe groter de nood hoe sterker onze neiging onze smeekbeden als een litanie te blijven herhalen. Maar wonderen blijken in de praktijk uiterst zelden te gebeuren en menigeen, die op een wonder hoopte werd teleurgesteld, wat mijns inziens ook niet verbazingwekkend is… 

Want, of we willen of niet, ziekte, ongelukken, etc. horen nu eenmaal bij het leven. Immers elke cel in ons lichaam is eindig en wordt daarom voortdurend vervangen. Bij die enorme hoeveelheid ombouwprocessen zijn incidentele fouten onvermijdelijk en sommige ervan hebben een slecht functioneren van het betreffende orgaan tot gevolg.... Ook bij zgn. besmettelijke ziektes, die in principe te genezen en vaak zelfs te voorkomen zijn, is het menselijk gedrag er maar al te vaak oorzaak van dat ze toch tot een ramp worden.  En tenslotte, sterven moeten we allemaal.

Alles in onze wereld bestaat uit materie, en gehoorzaamt aan “wetten” die berusten op de eigenschappen van deze materie, niets uitgezonderd. Daaruit is af te leiden “wat mogelijk is en wat niet”. Daarom denk ik dat we het “onmogelijke” van God verlangen als we Hem vragen wonderen voor ons te verrichten en dus ook dat God ons niet wonderbaarlijk van het lijden zal verlossen.

Natuurlijk is het vreselijk iemand te moeten zien lijden en de betroffene niet te kunnen helpen, maar ook een “wonderlijke genezing” zou tenslotte alleen maar uitstel zijn en daar op te rekenen kan kostbare tijd verloren doen gaan. Ik vind het dus zinloos om God om ingrijpen in de natuurlijke gang der dingen te vragen. Dat te denken leidt mijns inziens alleen maar tot teleurstelling of zinloze verwijten aan God.

 

Zijn we daarmee over bidden uitgepraat?

Nee, ik houd hier geen pleidooi om maar met bidden op te houden. Maar wel om realistisch te zijn. God weet wel dat we Hem nodig hebben en geeft ons ook wel de kracht om ons lijden aan te kunnen als we er niet voortdurend om zeuren. Maar ook al weet Hij er al alles van, je kunt evengoed altijd tot Hem komen, je mag klagen en boos zijn, bij Hem kun je het niet te bont maken.  Hij kent onze gevoelens toch wel, die hoef je niet te verstoppen,...

En, waar het mij eigenlijk in dit stukje om gaat, ik durf te zeggen dat er heel vaak wel “hulp” komt, al is het zelden “meteen”  Alleen al het biddend uitspreken van wat je verdrietig, boos of moedeloos maakt, kan maken dat je er weer even tegen kan, dat je weer verder kunt. En biddend over iets nadenken kan helpen je verzet op te geven, de situatie te accepteren en een manier te vinden om met je angst en je zorgen om te gaan. Zo ervaar ik Gods bijstand: in de ervaring dat ik tijdens mijn gebed geleid wordt naar een betere omgang met mijn problemen en misschien zelfs naar een oplossing ervan.

Het kan ook zijn dat God je mensen stuurt die je bijstaan in de nood.

Zo kun je biddend beseffen dat je er niet alleen voorstaat en dat je weer blij kunt zijn dat je Hem hebt leren kennen en bij Hem je hart kunt uitstorten. 

 Nou bidden we natuurlijk niet alleen vanwege onze eigen zorgen en noden, maar misschien wel vaker voor die van anderen.

In dat geval zal bidden ons helpen de moed te vatten om de betrokkenenniet alleen te laten in hun nood, om een luisterend oor te bieden of op andere manier een steun voor hen te zijn.

En tenslotte kan het gebeuren dat het sterven van iemand ons zo ontreddert dat we Gods hulp zoeken. Ik hoop dat u dan ervaren mag dat God ook in deze ellende bijstand en toevlucht is.

Mijn ervaring is dus dat, ook al geloof je niet in wonderen, bidden wel degelijk zin heeft.

 

Gelukkig maar…