Hulp

Er zijn van die momenten van moedeloosheid dat je denkt dat al dat gedoe van ons tot niets leidt en je, moedeloos, het op wilt geven. Het gaat dan misschien nog wel goed met jezelf en je gezin en je naaste familie, maar je kunt je ogen niet meer sluiten voor de alom aanwezige narigheid. Overal gebeurt het dat mensen, wie je een beter lot zou gunnen, ernstig ziek worden of dat ze iemand moeten missen, die ze eigenlijk niet missen kunnen.
Dat mensen in een hopeloze situatie terechtkomen of alles verloren hebben.

Je zou iets willen doen, maar je voelt je machteloos....

Soms kan je nog een arm om een schouder leggen of een luisterend oor bieden.  Gewoon stil aanwezig zijn. Want zogenaamd opbeurende woorden werken maar al te vaak averechts. En zeker niet aankomen met "Ik weet wat je voelt want...", het gaat immers niet om jou...

 Als je een ander wilt proberen te helpen, probeer het verdriet tot je te laten doordringen en het zelf voelen. Alleen vanuit die ervaring kun je de ander misschien van nut zijn. Dan immers weet je ongeveer hoe het is en zul je goed gemeende dooddoeners voor je houden en geen valse hoop meer wekken.... Dan kun je misschien samen de situatie onder ogen zien en zoeken naar mogelijkheden....

Misschien is er iets, wat gedaan moet worden, waarvoor de ander alleen geen kracht of moed meer heeft.. 

Heb geduld, wil niet teveel bereiken, durf te zwijgen en te wachten. Laat eerst de situatie maar eens zo tot je doordringen, tot je je net zo hopeloos voelt als die ander, dán zul je pas degene die je helpen wilt, begrijpen. Dan zie je ook dat het voor haar/hem niet zo gemakkelijk is te geloven, dat iemand haar/hem kán helpen. Dan ga je je misschien afvragen of je aangeboden hulp soms meer bedoeld was om de confrontatie met dit verdriet zo gauw mogelijk te beëindigen, "omdat je het niet aan kan zien", dan om te proberen om het samen te dragen.... Dan zul je voorzichtiger zijn bij wat je zegt.....

 Mag hulp geven dus moeilijk zijn, hulp aanvaarden is vaak ook niet makkelijk.... Want je mag dan ziek zijn of rouw dragen, je weet toch wel dat je verder moet, dat je verantwoordelijkheden hebt, dat.... Maar dat vermindert noch de pijn noch het verdriet.... Het heft het gevoel verraden te zijn, in de steek te zijn gelaten, niet op.... Wat helpt die arm om je schouder, van iemand, die er toch niets van begrijpt? Wat helpt het of je het nog tienmaal vertelt, of je schreeuwt of huilt.... Nee, laten ze me maar liever met rust laten....

Nee, het is niet gemakkelijk om je zo hopeloos en hulpeloos te voelen en juist dan je lot in vreemde handen te moeten geven. Juist nu je zo kwetsbaar bent, nu je vertrouwen zo geschokt is door wat er gebeurd is.... Je houdt de boot liever wat af...

Wie niet bereid is geduld te hebben en vertrouwen te winnen door te luisteren en zich in de situatie van de ander in te voelen en wie niet een echte betrokkenheid durft te laten ontstaan, die kan zich beter tot de heel praktische, overigens ook heel waardevolle en zinvolle hulpverlening als verzorging of "financiering" beperken en zich verder op de achtergrond houden.

Maar wie de moed heeft zo op een ander in te gaan, dat deze zich voor vol aangezien en gewaardeerd, ja misschien zelfs wel begrepen voelt, die kan ervaren dat zij/hij meer kreeg dan gaf..... Dan kán je soms onverwacht beloond worden met de ontdekking, dat je een vriend(in) gevonden hebt, waar je dat misschien het minst verwacht had. Hoewel dat eerder uitzondering dan regel is.... Want velen vergeten later liever alles wat met die tijd te maken had, inclusief hun beste helper.... Trek het je niet aan: Je hielp toch niet om gelauert te worden...

 Maar is nu niet net het grootse probleem dat er zoveel ellende is waartegen we echt helemaal machteloos zijn? Waar we de mens in nood niet zo goed kennen dat we een arm om haar/hem heen zouden kunnen slaan... die zo vreemd is dat we haar/hem niet zouden kunnen begrijpen... Of waar het een hele groep mensen ver weg betreft...  Dan het lijkt wel of ons dat niet aangaat. Wij zien het op het nieuws en schrikken even maar gaan dan over tot de orde van de dag. Gaat het om een grote ramp dan storten we gedwee wat geld op de rekening van het Rode Kruis of Artsen zonder Grenzen en daarmee is de kous af... Voor ons tenminste...

 Echt?

Op TV zien we ze, ogen vol boosheid van de in de steek gelatene, ogen vol verontwaardiging en pijn van gefolterde, vol tranen van de rouwende of het allermeest, met de doffe berusting van iemand, die alles heeft verloren of ten dode is opgeschreven en de hoop al heeft opgegeven ... en horen we dan niet steeds weer dat stemmetje van ons geweten dat ons wijst op het feit dat wij in welvaart leven en het grooste deel van de mensen in armoede en ellende? Dat zegt dat we dat toch niet zo kunnen laten... Jawel, dat horen we wel, maar wat zouden we dan kunnen doen?

In elk geval een beetje meer zou ik denken...

Gelukkig is er het Rode Kruis dat zich met vele medewerkers overal ter wereld inzet om te helpen en Artsen zonder Grenzen, Unicef, het Leger des Heils, Terre des Hommes en nog veel meer hulporganisaties, die doen wat ze kunnen. Die komen handen tekort. en kunnen best wat meer steun gebruiken. Wat dacht je?

 En als het ons treft ?

Want dat kan toch ook gebeuren, dat wij zelf hulp nodig hebben, ook al dachten we daar nu niet aan.... Durven wij ons dan te laten helpen? Een deel van onze onafhankelijkheid op te geven, zwakte en hulpeloosheid toe te geven? Kunnen we ons laten troosten? Durven wij onze schuldgevoelens onder ogen zien en uitspreken, en er afstand van doen?  De tijd zal het leren...

.Als het ons treft?

Misschien is er dan iemand, die een arm om ons heen slaat en ons begeleidt.....

Zeker is er dan die Ene, altijd Aanwezige, die soms zo ver lijkt, maar nooit ver weg is, die te vertrouwen is en je nooit in de steek laat..... Omdat Hij van je houdt !

 Gelukkig maar....