Muziek

Als jongentje leerde ik fluiten, maar op een instrument spelen heb ik nooit geleerd.
Zelfs noten lezen kan ik niet.
Maar naar muziek luisteren doe ik geweldig graag, zowel naar klassieke muziek als naar sommige soorten populaire muziek. Als student moest ik met weinig rondkomen, maar ik kon me toch een goedkope koffergramofoon veroorloven en zo nu en dan een plaatje. Mijn verzameling was dus een merkwaardig hudjemudje van oud en modern. Zo was er Louis Armstrong en een aantal tangoplaatjes met van die scheurende, schorre saxofoons en ook Bachs Jesu meine Freude en Brahms Altrhapsodie...

Mijn eerste LP was een opname van Beethovens vijfde pianoconcert met Glen Gould en langzamerhand kwamen daar dan vioolconcerten bij, Max Bruch, Sibelius en dan Grieg's Peer Gint met Solveighs song.
Wat ik zelf niet had kon ik horen op Radio Distributie, zoals destijds de draadomroep heette en zo kwam ik in contact met de Franse Chansoniers en de eerste musical melodieën, Porgy and Bess, My Fair Lady, Anatevka en later Evita. Evita was het begin van een hele serie musicals van Andrew Lloyd Webber, waarvan vooral Cats me ontroerde.

Chris Hinze had met zijn virtuoze fluitspel oude, prachtige melodieën van Bach nieuw leven ingeblazen, maar helemaal verkocht was ik toen met het verschijnen van The Young Messiah Tom Parker aantoonde dat klassiek en modern heel goed gecombineerd kon worden: Een kleine enthousiaste jonge band speelde de schitterende melodieën die Händel voor zijn Oratorium had geschreven met nieuw vuur en de teksten van Jesaiah en Lukas werden magistraal gezongen door vier musical stars, Madeline Bell, Vicki Brown, Steve Jerome en Georg Chandler, deze Young Messiah was helemaal Händel en toch rithmisch en modern.
    Het begint met een belofte van vrede
    Comfort ye my people
    Speak to Jerusalem
    her warfare is accomplished, her inequity is pardoned...
Vertelt ons:
    Onto us a Child is born,
    the Prince of Peace,
     a wonderful Counselor....
Dan hoe de mensen hem verwerpen:
    He was despised and rejected of men,
    a man of sorrows and aquainted with grief
Om tenslotte verder te gaan met de belijdenis:
    I know that my Redeemer liveth
En te eindigen in een groots loflied op de Vredevorst: The Prince of Peace. Hallelujah

Nog steeds is dit een van mijn lievelings CDs...

Als vanzelf leidt me dit terug naar Webber, die na de dood van zijn vader een hartverscheurend Requiem schreef, met een door een jongenssopraan gezongen Pie Jesu, dat de wereld veroverde. Pie Jesu, geef de overledene eeuwige vrede....

Eeuwige vrede... Een vrome wens, pure fantasie of realiteit?
Niemand die het weet.
Maar, hoe mooi er ook wordt gezongen en hoe goed het ook bedoeld is, zou het niet meer zin hebbeN als we God vroegen om de vrede uit het Kerstverhaal van Lukas? Vrede op aarde, vrede tussen levende mensen, hier en nu? Zou dat niet prachtig zijn? Zou God dat niet liever horen dan de vraag om eeuwige vrede voor de doden? Mogelijk.

 
Trouwens er wordt natuurlijk al overal gebeden om vrede...
En als we beter zouden luisteren zouden we misschien horen hoe God ons zou antwoorden: "Hebben jullie het dan nog niet begrepen? Ik wil jullie best helpen, graag zelfs, maar je zult het zelf moeten doen. Hoe? Dat heb ik je ook al lang geleden gezegd: Hebt elkander lief! Dan komt de vrede vanzelf."

Verbeter de wereld, begin bij jezelf, is een oud en wijs gezegde. Niet naar en ander wijzen. Als we echt vrede willen, zullen we zelf vrede mogelijk moeten maken door elkaar als " vrienden" te gaan behandelen... Niet zoals politici dat soms doen, maar echt en van harte...
Moeilijk? ja
Mogelijk? Met Gods hulp, ja.

Gelukkig maar