Dit weekend was het al eerste advent en de herfst lijkt voor de winter te wijken.
Het lekkere warme zomerweer verdween. Plotseling was het koud en nat. De kleuren werden vaal, alles had opeens een druiperige, dompige grijssluier.
Sommige mensen kunnen uitzien naar de herfst, naar de vlammende pracht van de in herfstkleuren getooide loofbossen, of naar de oogst van fruit en noten, naar stoofpeertjes en gebraden wild, naar de gezellige avonden met een boek bij de open haard....
Anderen denken aan de sneeuw, die nu hopelijk niet meer zo lang op zich zal laten wachten, zodat ze weer van de wintersport zullen kunnen genieten, aan de heldere vriesnachten met adembenemende sterrenhemels, of aan het theaterseizoen met concert, toneel of ballet.
Ikzelf zie de herfst meestal met gemengde gevoelens tegemoet. Enerzijds verheug ik me erop die kleurenexplosie op stemmingsfoto's vast te leggen en zo het geel, bruin, rood en goud van die laatste "bloei" van de bomen te vangen en te bewaren Maar 's morgens in het donker mijn bed uit te moeten, daar heb ik een hartgrondige hekel aan. En aan die miezerige motregen, die alles in grijs en grauw inpakt, nog het meest.... Als dat te lang duurt, dan kan ik echt chagrijnig worden. Dan begrijp ik de mensen die maar het liefst een lange winterslaap zouden houden om dat allemaal niet mee te hoeven maken.
Als de bomen in de herfst hun prachtige kleed afleggen en tot stijfstakerige aanklagers worden, die hun knoestig verwrongen armen in wanhoop naar de hemel strekken als smekend om licht en warmte, dan heb ik er ook niet meer zo'n zin in.
Daarom kan ik me ook goed voorstellen hoe men heel vroeger "zonnewende" vierde. Zo met de gedachte: "Er komt nog wel een hoop kou en narigheid, maar van nu af aan wordt het elke dag een beetje lichter.... En jullie, oude, kale, kersebomen, knoestige klagers.... Nog even maar en jullie knoppen zullen alweer gaan zwellen..... Nog een paar maanden en je bent weer in lichtende bruidstooi, overvol belofte, met geen duizend kaarsjes te evenaren....."
Met zonnewende wist men: weliswaar kan er nog een bar koude winter komen waar we nog doorheen moeten zien te komen, maar de lente komt eraan en dan zal alles weer bloeien.
Tegenwoordig vieren wij geen zonnewende meer. Wij vieren kerstmis, het feest dat ons er aan te herinnert dat het "Licht der wereld" gekomen is. Gods Zoon is geboren. Jezus, God met ons! In woord en daad heeft Hij ons laten zien, waar het in dit leven om gaat. Hij zei het zo: niet "brood", maar het "woord van God" zal ons doen leven. Ik denk dat dit betekent dat het niet om het materiële gaat, niet om welstand of welvaart, ook niet om zelfverwezenlijking, zelfs niet om vrijheid of recht, maar om gerechtigheid voor allen, om echte "vrede op aarde".
Met die vrede wordt meer bedoeld dan voedsel, zonlicht, gezondheid, ontwikkeling en welvaart voor allen. Waar echte vrede heerst gaat niet om macht en bezit maar om saamhorigheid, om een samenleving waar niet wij, maar God het hoogste woord heeft.
Die vrede komt er niet vanzelf, die vrede zullen we zelf moeten willen...
Jezus wijst ons de weg er naar toe als Hij zegt: "God houdt van jullie, hou dan ook van elkaar!" Jezus wil ons verlossen van de idee dat je met "steeds meer" gelukkig kunt worden. Het zijn goede intermenselijke relaties waar het om gaat, vriendschap en genegenheid en om onderlinge hulpvaardigheid.
Zo zei Jezus bijvoorbeeld eens tegen zijn leerlingen, toen die vonden dat hij zijn luisteraars moest wegsturen om te gaan eten: "Geef jullie hen maar te eten." En tot hun verbazing bleek er, toen er gedeeld werd, genoeg te zijn voor allen.
Jezus wil ons denk ik duidelijk maken dat we veel te makkelijk menen dat wij er toch niet toe in staat zijn. Hij wil ons leren handelen in het vertrouwen, dat met Gods hulp een goed resultaat mogelijk is....
En Jezus wilde dat zijn leerlingen die ervaring aan iedereen zouden vertellen.
Met kerstmis zouden we daarom niet alleen moeten denken aan de geboorte van de "vredevorst" maar vooral ook aan wat Hij ons heeft willen leren inzien namelijk dat we als het ware één grote familie zijn, zoals we als kinderen zongen: "Kinderen van één Vader" en dat we om in vrede te kunnen leven elkaar moeten bijstaan en ekaar de hand de hand reiken...
Ik probeer u niet wijs te maken dat het makkelijk is zo te leven.
Maar we zouden het tenminste eens kunnen proberen, want als we doorgaan zoals nu blijft vrede onbereikbaar en is het leven voor velen zelfs een hel....
Want wie niet waagt wie niet wint, en er is veel te winnen
En God heeft ons zijn hulp toegezegd.
Gelukkig maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten