Ik ben opgegroeid in een familie van onderwijzeressen en onderwijzers. En allemaal rasvertelsters en supervoorlezers.... Eigen verzinsels, sprookjes, Dik Trom, Pietje Bel en de volledige werken van W.G. van der Hulst.... En natuurlijk bijbelverhalen. Zodat ik al voor de kleuterschool bijna alle bijbelverhalen kende, die een onuitwisbare indruk hebben nagelaten, want mamma, opa en tante Bep ontbrak het niet aan dramatisch talent...
Maar niet alleen van verhalen kan ik genieten...
Zo kan ik me heerlijk laten verwarmen door de zon, intens genieten van de bloemenpracht die ze te voorschijn roept. Eén bloeiende kersenboom in de zon doet me aan een bruid denken en zo'n heuvelachtig landschap vol stralend witte bloesemwolken roept beelden op van een engelenkoor. Helemaal gelukkig en dankbaar maakt me een wandeling door zo'n kersenbomengebied en ik kan niet ophouden er foto's van te maken om die vreugde vast te houden, die belofte van overvloed af te beelden. Ik kan het nauwelijks zinnig beschrijven.... Nog maar zo kort te voren waren het nog kale, knoestige stronken, klauwen in een grauwe lucht en nu.... Na een beetje regen en een paar warme zonnige dagen is het leven er in gesymboliseerd, volheid, overvloed, vervulling.… En belofte van nog veel meer… Over een paar maanden…. Monden vol, manden vol.…
U begrijpt wel, dat ik er elk jaar weer reikhalzend naar uit zie, met groter verlangen dan vroeger naar mijn verjaardag of naar Sinterklaas.... Ik vind het zo mooi, dat ik het zelden laten kan steeds weer "dankuwel" te prevelen, "dank u wel dat het ook dit jaar weer gekomen is, dat ik het weer mee mag maken, de bloesem, de zon, dit leven...."
Het is alweer een paar jaar geleden dat ik dit schreef. Intussen ben ik al blij dat ik nog met mijn scootmobile door het dichtbijzijnde plantsoen kan rijden en daar de bloeiende waterlelies zie...
Maar gelukkig kan ik nog wel lezen. Dat deed ik al vanaf mijn vijfde jaar...
Door het voorlezen gesensibiliseerd begon ik al gauw zelf te lezen. Eerst kinderboeken dan jongensboeken, heldenverhalen, ridder- en indianen-verhalen ze werden door mij verslonden. Wat later na het lezen van Roeland Westwout van Diet Kramer ontstond mijn liefde voor levensverhalen.
In mijn HBS tijd ging ook nog de wereld van de Engelse en Duitse literatuur voor me open. Veertien zal ik geweest zijn toen ik werd gejaagd door de wind.... Een paar jaar later worstelde ik door de Citadel en de Valley of Decision.... Weer iets later ontdekte ik Tolkien.... En zo kon Michael Ende zijn "Unendliche Geschichte" zo gek niet maken of ik zag het letterlijk voor me in duizend bonte details en herinnerde me overeenkomstige beelden uit Griekse mythen en Noorse sagen.
En zo komt het dat de beeldende taal van de bijbel mij altijd weer heel direct aanspreekt.
Bijvoorbeeld in het verhaal hoe met een paar broden en vissen een menigte mensen verzadigd wordt "zie" ik wat er gebeurt... Jezus die het brood zegent..., discipelen die maar heen en weer lopen van groep naar groep, mensen die vreedzaam in het gras zitten, hun brood met elkaar delen. Een menigte mensen, pratend, lachend, discussiërend misschien, rustig etend, vredig, niet bang iets te kort te komen. En ik zie drinkflessen rond gaan, iemand maakt de tuit schoon, voor ze de fles doorgeeft, vogels pikken kruimels weg, een beetje opzij van de grote mensen spelen kinderen, een oude man is in slaap gevallen....
Ik weet niet welke gebeurtenis de oorsprong is van dit verhaal. Voor mij is het een groots visioen dat laat zien hoe het "vrede op aarde" van de engelen van Lukas, door Jezus realiteit wordt.
Vrede op aarde, het lijkt totaal onmogelijk, een mooie droom.
Dromen brengen geen brood op tafel, maar deze houdt wel de hoop, dat eens allen brood op tafel zullen hebben, levend. Daarom blijven we er aan denken. Zelfs de politici kunnen het niet opgeven, ze sluiten overeenkomsten en praten eindeloos, zonder veel te bereiken. Want zolang we blijven denken dat we rijk en machtig zouden moeten zijn, zodat we anderen kunnen dwingen zich koest te houden, en dat dan vrede noemen, zolang we denken dat iedereen maar zelf voor zijn geluk moet zorgen, desnoods ten koste van dat van anderen, zolang kunnen we het vergeten dat er ooit vrede op aarde zal kunnen zijn.
Vrede op aarde, Gods rijk, een wereld waar alles goed is, geen ruzie, geen jaloezie, geen ziekte, geen tranen, geen gebrek, een wereld waarin je door geven rijk, door zwakte sterk, door afzien gelukkig wordt.... Een mooie droom? Ja, zo mooi dat "gelovigen" blijven hopen dat het ooit zou kunnen gebeuren, denken dat het kan.
Ik denk als we naar Jezus zouden luisteren en leven naar de leefregel die hij het "belangrijkste gebod" noemde, als we onze medemensen niet meer als concurenten zouden zien, maar als mensen zoals wij, en als we dan wat we hebben en door gezamenlijke inspanning verkrijgen met elkaar delen, dan, ja dan zou het kunnen....
Helemaal hopeloos is het dus niet
Gelukkig maar
Het is alweer een paar jaar geleden dat ik dit schreef. Intussen ben ik al blij dat ik nog met mijn scootmobile door het dichtbijzijnde plantsoen kan rijden en daar de bloeiende waterlelies zie...
Maar gelukkig kan ik nog wel lezen. Dat deed ik al vanaf mijn vijfde jaar...
Door het voorlezen gesensibiliseerd begon ik al gauw zelf te lezen. Eerst kinderboeken dan jongensboeken, heldenverhalen, ridder- en indianen-verhalen ze werden door mij verslonden. Wat later na het lezen van Roeland Westwout van Diet Kramer ontstond mijn liefde voor levensverhalen.
In mijn HBS tijd ging ook nog de wereld van de Engelse en Duitse literatuur voor me open. Veertien zal ik geweest zijn toen ik werd gejaagd door de wind.... Een paar jaar later worstelde ik door de Citadel en de Valley of Decision.... Weer iets later ontdekte ik Tolkien.... En zo kon Michael Ende zijn "Unendliche Geschichte" zo gek niet maken of ik zag het letterlijk voor me in duizend bonte details en herinnerde me overeenkomstige beelden uit Griekse mythen en Noorse sagen.
En zo komt het dat de beeldende taal van de bijbel mij altijd weer heel direct aanspreekt.
Bijvoorbeeld in het verhaal hoe met een paar broden en vissen een menigte mensen verzadigd wordt "zie" ik wat er gebeurt... Jezus die het brood zegent..., discipelen die maar heen en weer lopen van groep naar groep, mensen die vreedzaam in het gras zitten, hun brood met elkaar delen. Een menigte mensen, pratend, lachend, discussiërend misschien, rustig etend, vredig, niet bang iets te kort te komen. En ik zie drinkflessen rond gaan, iemand maakt de tuit schoon, voor ze de fles doorgeeft, vogels pikken kruimels weg, een beetje opzij van de grote mensen spelen kinderen, een oude man is in slaap gevallen....
Ik weet niet welke gebeurtenis de oorsprong is van dit verhaal. Voor mij is het een groots visioen dat laat zien hoe het "vrede op aarde" van de engelen van Lukas, door Jezus realiteit wordt.
Vrede op aarde, het lijkt totaal onmogelijk, een mooie droom.
Dromen brengen geen brood op tafel, maar deze houdt wel de hoop, dat eens allen brood op tafel zullen hebben, levend. Daarom blijven we er aan denken. Zelfs de politici kunnen het niet opgeven, ze sluiten overeenkomsten en praten eindeloos, zonder veel te bereiken. Want zolang we blijven denken dat we rijk en machtig zouden moeten zijn, zodat we anderen kunnen dwingen zich koest te houden, en dat dan vrede noemen, zolang we denken dat iedereen maar zelf voor zijn geluk moet zorgen, desnoods ten koste van dat van anderen, zolang kunnen we het vergeten dat er ooit vrede op aarde zal kunnen zijn.
Vrede op aarde, Gods rijk, een wereld waar alles goed is, geen ruzie, geen jaloezie, geen ziekte, geen tranen, geen gebrek, een wereld waarin je door geven rijk, door zwakte sterk, door afzien gelukkig wordt.... Een mooie droom? Ja, zo mooi dat "gelovigen" blijven hopen dat het ooit zou kunnen gebeuren, denken dat het kan.
Ik denk als we naar Jezus zouden luisteren en leven naar de leefregel die hij het "belangrijkste gebod" noemde, als we onze medemensen niet meer als concurenten zouden zien, maar als mensen zoals wij, en als we dan wat we hebben en door gezamenlijke inspanning verkrijgen met elkaar delen, dan, ja dan zou het kunnen....
Helemaal hopeloos is het dus niet
Gelukkig maar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten