zaterdag 27 november 2021

Niet opgeven


Voor de kleine Henkeman was de wereld nog in orde. Het ging hem goed en Onze Lieve Heer in de hemel zorgde voor hen allemaal.
Maar een paar jaar later werd zijn moeder ziek en hoeveel er ook gebeden werd, ze stierf na een lang en vreselijk lijden. De Lieve Heer, die de wereld had gemaakt en zoveel van de mensen hield, had niets gedaan om haar te helpen....
Die ervaring is cruciaal geweest in mijn leven.
En met het ouder worden werd duidelijk dat mijn ervaring geen uitzondering was.

Als het noodlot toeslaat, als ziekten of andere rampen mensen treffen lijkt God ons in de steek te laten. Vertwijfeld slinger je je wanhoop, je machteloosheid, je angst, de nacht in en bidt: "God, dit gaat mis, waar blijft uw hulp, waar bent U, waarom zwijgt U, ik ben ten einde raad. Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp..." Maar er komt geen antwoord, geen hulp... God zwijgt...


Ach, iedereen kan het bevestigen: Het gaat in deze wereld niet zo als je zou verwachten als er een machtige, rechtvaardige God was die alles bestuurde en de mensen welgezind was.
Het gaat op deze wereld niet rechtvaardig toe. Met ongelijk veel talenten worden we geboren, ongelijk zijn de kansen om ze te ontwikkelen, oneerlijk is verdeeld wat mensen nodig hebben om te leven en niemand kan kiezen waar hij geboren wordt.… Onbeschermd zijn we tegen geweld, afgunst, ziekte en lijden, er is geen middel tegen angst, verdriet of eenzaamheid of iets wat je doen kunt om aan het noodlot te ontkomen.
Zullen we het dus maar opgeven, God vergeten?...

Het hartverscheurende "El, male rachamin", de op de grote verzoendag door de rabbijn van Berlijn voor de joodse oorlogsslachtoffers gezongen versie van dit eeuwenoude joodse gebed, maakt duidelijk dat dit joodse volk geleerd heeft God ondanks alles te blijven vertrouwen. Zij geven het niet op omdat hun ervaring is dat God hen nooit opgeeft.... Ook al lijkt het soms zo.
Want dat vertrouwen betekent niet redding, niet vrede, welvaart, gezondheid, of zelfs maar in leven blijven.... Het betekent zelfs niet altijd het gevoel te hebben dat God bij je is en dat je er niet alleen voor staat.… Het betekent juist vaak te moeten worstelen met de vraag waarom "de hemel zwijgt".

Ja, we zitten nu eenmaal in het schuitje en moeten meevaren. En de problemen zullen we zelf moeten zien op te lossen. Te beginnen met te proberen de gevolgen van de slagen van het lot een beetje te verzachten, barmhartig te zijn, te vergeven, te verzoenen.… En blijven hopen op een toekomst die anders is, blijven geloven dat er Eén is die het ziet en ons helpen wil te dragen...
Hoop?
Ja, hoop...
Het is niet uit te leggen, niet te begrijpen, je kunt het een ander niet geven…
Maar je kunt er van getuigen en proberen het voor te leven…. Het is geen antwoord op al onze vragen, geen antwoord op ons "maar".… Er is alleen maar dat geloof, die hoop, die liefde....

En in naam van die liefde van waaruit Jezus leefde en vertelde, mogen we, ja moeten we, elkaar die oude verhalen blijven vertellen, elkaar aan Hem blijven herinneren, opdat we niet vergeten wat generaties voor ons ervaren hebben: dat God niet opgeeft, dat God mensen zoekt die niet opgeven, maar die protesteren, helpen, ja, desnoods méélijden, omdat God ze met Zijn liefde veranderde.
Misschien mogen we het dan ook zelf ervaren….

Daarom kunnen en mogen we elkaar die duizenden jaren oude zegen toespreken:
    "God zal u zegenen en behoeden,
    Gods oog zal liefdevol op u gericht zijn,
    God zal u nabij zijn en uw geest leiden,
    God zal u genadig zijn en in vrede doen leven".


Gelukkig maar.


Geen opmerkingen: